bundan 3 yıl önce bir konserde görmüştüm onu. aslında birlikte konseri dinledik ama tanıştırılmamıştık.. sonra düğünlerde gördüm.. Kardeşim daha şanslıydı tanışmıştı onunla.. ikisinin bir arkadaşlığı başlamıştı.. kardeşim hatırlamadığım bir konu hakkında benim cep telefonumdan kendisine mesaj yazmış.. akşam mesajı gördüm.. sonra nasıl oldu bilmiyorum ben ve o mesejlaşmaya başladık..sonra bizim akrabalardan birinin düğünü vardı, düğüne davet etmiştim onu.
Geldi düğüne..Ama bakamadımm yüzüne; çünkü ona bakmaktan korktum.Sanki herkes bana bakıyordu..Onunla benim aramda birşeyler olduğunu herkes anlayacaktı gibi saçma bir korkum vardı. O gece bir baktım yok,gitmiş.Bu duruma o kadar çok üzüldümki...Bu üzüntümü yengem de fark edip yanıma geldi.Üzgün olmamın nedenini sordu.Ne diyeceğimi bilemedim.
Ama aklım ondaydı.Kuzenim mesaj atmamı onunla buluşmamı söyledi.Bizim buralarda bir genç kız ile bir erkeği birlikte gördüler mi yazık olurdu o çifte.Bende bu dedikodulardan korkuyordum ama onu da görmek istiyordum.Mesaj attım ve onu çağırdım.Hayatımda ilk defa böyle birşey yapıyordum.Bir yandan korkmuş bir yandan da heyecanlanmıştım.
Söylediğim yere geldi.O gece ilk defa onunla buluşmuştum.Ne söyleceğimi ne yapacağımı bilmiyordum.Oda şaşırdı benim bu halime.Ne konuştuğumuzu hatırlamıyorum.O kadar heyecenlıydımki...O gece bir daha görüşürmüyüz diye düşünürken ondan bana bir mesaj geldi.Bu mesaj hayatımda aldığım en güzel mesajlarından biriydi.O akşamki sorularıma karşılık veriyordu.
Bizi tanıştıran kuzenim onu çok farklı anlatmıştı.Bense onu tanıdıkça söylenenlerin yalan olduğunu düşündüm.
Aradan iki gün geçti.Tüm akraba ve tanıdıklar toplanıp bir türbe ziyaretine gitmiştik.Orada öğrendim ilk gerçeği.Oradaki yakınlardan bir kız meğer onun sevgilisiymiş.Öğrendiğimden yaşadığım duyguyu kelimlerle bile anlatamam.Bu acı ne bıçak, ne de bir kurşun acısı gibiydi.Haklıydı kuzenler.Çapkının biriydi o.Ona bana bu yaşatığının hesabını sormak istedim.durumunu öğrendiğimi yazan bir mesaj attım ona.Sarhoş gibiydim.Söylenenleri bile anlamıyordum.Durumu açıklamak istediğini söyledi.Ben onun yüzünü bile görmek istemiyordum ama kardeşim ve teyzemin kızı onu dinlemem gerektiğini söylediler.Buluştuk.Onu görünce herşeyi unuttum bir anda.Kendime inanamıyordum.Belki söyledikleri onu haklı çıkarmazdı ama...
O akşam yine bir düğün vardı.O düğünde buluşucağız diye anlaştık ve ayrıldık.Akşam oldu.Onu gördüğümde birden sevinçle doluyordu içim..Kıpır kıpır oluveriyordum.Onun hakkında pekte iyi yorum yapmayan kuzenim bugün öğle saatlerinde ona kız istemeye gittiklerini söyledi.Eğer öğlen onunla buluşmamış olsaydım yine yıkılıcaktım.Sonra kardeşim kuzenimi onun yanında isteme olayını sorarak bozdu:)
O gün hiç korkmadım bakmaktan.Kimse anlayacak diye çekinmedim.Kuzenlerim sanırım ogün şüphelendiler ve onun hakkında bana daha çok şey anlattılar.Bense inanmıyorlardım onlara..
Ama bir yandan da katlanamıyordum bu duruma.Diğer yandan başka biri vardı.Ben bu gerçeği yok sayarak ne kadar devam edebilirdim.O ise ne benden ne de ondan vazgeçebiliyordu.Onun içinde bulunduğu durumda iyi sayılmazdı.Ama ben o kızı her gördüğümde içimde kötü bir his uyanıyordu.Kıskançlık değildi bu.Artık dayanamadım.Çağırdım onu.Anlattım içimde kopan fırtınayı.İçim yana yana bitsin artık dedim.O ise kabul etti.Hiç birşey demedi.Belkide ondan kabul etmemesini bekledim.Ama o hiç birşey demedi.
Aradan zaman geçti ve ben onsuzluğa dayanamadım.Mesaj attım arkadaşlığını istedim.Arkadaş olamayacağımızı söyledi.Hoşlandığı biri ile arkadaş olamadığını söyledi.Benim kafam iyice karışmıştı.Ne onunla oluyordu ne de onsuz oluyordu.Bıraktım artık onun seline kendimi.. nereye gideceğimi, yönümü bilmeden bıraktım.Kendimi bile tanıyamaz oldum.Ailemde üzülüyordu halime ama bir anlam veremiyorlardı.
Düşünmekten vazgeçtim gerçekleri.Yaşayacaktım onu.Bana aşık olduğunu söylediğinde hissetiğim mutluluğumu dile getiremem.onunla son buluşmamızda öyle mutluydumki..En güzel günlerimden biriydi o son buluşma.Elimi tuttuğunda karnımda karıncalar gezindiğini düşünmüştüm.O kadar garip bir histi ki...Önce birbirimizle şakalaştık sonrada kardeşimle teyzemin kızı ile şakalaştık.Hayatımda unutmadığım günlerden biriydi.Hatta nerden bilebilirdimki bu son buluşmamızdı..
Onunla kimi zaman araştık kimi zamansa mesajlaşıyorduk.Sonra mesaj yazmayı bıraktı.Aramadıda...Merak ediyordum bu yüzden arada çağrı atıyordum ondan cevap gelmeyince bende artık aramadım.onun aramasını bekledim.sonra onunla aramdakileri sakladığım kuzenim bana canımı çok acıtan bir şey söyledi."Hayatımda biri varken başka biri ile gezip dolaşıyorsam dalgasınadır" demiş. Kuzenim yine yalan mı söylüyodu,yoksa doğrumuydu?Bu şüphe beni yer bititrken ondan hiç haber yoktu..
Aradan iki hafta geçmişti.Yine bir düğünde gördüm onu. Görmez olaydım.Sevgilisinin elinde halay çekiyorlardı.Onun gözlerinin içine bakıyordu.Gururdu beni ayakta tutan.Yoksa hıçkıra hıçkıra ağlardım.İçki kullanmaya başladım onu yüzünden.Haklıydı kuzenim o dalga geçmişti benimle.Zaten onlarında dalga konusu olmuştum.Sürekli iğneliyorlardı beni.Anlaşılan beni kandırdığı yetmemiş birde aramızdakileri sakladığım kuzenlerime herşey anlatmıştı.içim yanıyordu.seviyordum onu hemde çok.Ben saf bir şekilde onunla gelecek hayalleri kurarken o benimle dalga geçiyormuş.Bu kadar basitmiş formülü.
Evet çok sevmiştim.. ilk kez sevmiştim.Onunla Öğreniyordum aşkı.Ya da ben öyle sanıyordum.O kim bilir nasıl gülmüştür arkamdan.Yüzüme söyleseydi seni sevmiyorum diye canım bu kadar çok yanar mıydı?Acırdı belki ama nefrete dönüşmezdi.
Aradan bir buçuk ay geçti.Onun kardeşi geldi yanımıza.Kuzenim onu sordu.Umursamaz görünüp onu dinledim.Sevgilisini görmek için onun üniversite okuduğu yere gitmiş.Kardeşi yanımızdan ayrıldığında kuzenim bana acı vermekten zevk alır bir şekilde onun ve sevgilisinin çok yakıştığını özlemine dayanamadığını söyledi.Boğuluyorum sandım.Kaçtım oradan.Bu nasıl bir acı ki..Gözlerim ağlamamak için direniyordu yüreğime..
Aradan bir hafta geçti.Okullar açılmış kendimi derslere vermiştim.Gelen hiç bir çıkma teklifini bile düşünmeden reddediyordum.Erkeklere güvenim kalmamıştı.Ne sevgiye nede aşka inanıyordum. Bunlar sadece tv,kitaplarda anlatılan yalan duygulardı benim için.
Aradan üç hafta geçti ve o bana çağrı attı.Dersteydim.İçimdeki nefretmiydi, öfekemiydi bilmiyorum ama kendimi çok kötü hissettim.Hocadan izin isteyip dersten çıktım.İçimdeki kızgınlık ;ara onu içinden gelen tüm öfkeyi kus diyordu.Sonra bu durumumu bilen bir arkadaşım beni merak edip geldi.Karşılık vermemem konusunda beni ikna etti.Aklım ermiyordu..Aradan iki aydan fazla zaman geçmiş beyfendi sadece bir çağrı atıyordu.Ne zannediyordu bu beni..bunun gibi düşünceler yine aklımı bulandırıyordu.
Zaten oda sonra ne aradı ne de çağrı atmaya devam etti.Doğruydu sevmemişti beni.Arkadaşım haklıydı,burada zaman geçireceği dalga geçeceği birini istiyordu.Bu kez kanamazdım ona yine acı çekmeye, yine aldığım darbelerden yıkılmaya gücüm yoktu.Ama içime attığım bu duygular yüzünden yüzüm gülse de yüreğim ağladı.Onu görüyordum ama hiç bakmıyordum.Biliyordum bakarsam duramazdım.Ne yaşatsa da boynuna sarılırdım..
İşte benim sancılı aşkım...Hayatımda yaşadığım tek sevgi.Her ne kadar çok üzülsemde, ağlasamda,öfkelensemde,içimde ki bu öfke yese de beni;herşeye rağmen sevmeye devam ettim ben onu.nereye kadar sürer bu sevgi bilmiyorum.sonu olsun diye dua ediyorum.Onun için beddua etmedim.Etmemde...Biliyorum sevenlerin bedduası tutar.Onun bana yaşattıkları hayatımda yaşadığım en kötü günler olsa da, başına kötü bişey gelmesini istemem.Tek bildiğim onu her gördüğümde yaşadığım sancı...
Ahh aşk mıydı hissettğim.Sancılı aşkım...
Konu: SANCILI BİR AŞK !!! 
Cuma Ağus. 01, 2008 2:32 pm
